ROZDZIAŁ 5

Tym razem trochę krótszy. Zapraszam :)

- Masz... apsik! Chusteczki? - zapytał Tommy, wchodząc do kuchni, gdzie Adam siedział przy stole, całkowicie pochłonięty zapisywaniem czegoś, co w przyszłości mogło zostać piosenką.

- W górnej szafce w łazience – odpowiedział półprzytomnie brunet, marszcząc czoło i coś skreślając.

Gitarzysta wyszedł i za chwilę wrócił.

- Dlaczego tu jest tak zimno? - zapytał, opadając na najbliższe krzesło.

Tym razem Adam podniósł wzrok na przyjaciela.

- Jest dwadzieścia sześć stopni.

- Może otworzyłeś gdzieś okno i jest przeciąg.

- Jakoś niewyraźnie wyglądasz – Lambert wstał i przyłożył blondynowi rękę do czoła. - Chyba masz gorączkę. Zaraz znajdę termometr.

Zajęło mu to chwilę. W tym czasie Tommy wstał i wyjął z szafki herbatę, którą zaraz upuścił. Nachylił się, żeby podnieść pudełko i wstając, uderzył ręką o blat, ponownie je upuszczając.

- Usiądź i zmierz temperaturę – powiedział Adam, podając mu termometr.

Ratliff posłuchał i po chwili ogłosił:

- Trzydzieści osiem – patrzył na wyświetlacz, jakby zobaczył tam coś niezwykle dziwnego. - Chyba się zepsuł.

-Chyba nie. Marsz do łóżka – zarządził Adam.

- Ale herbata...

- Zrobię ci herbatę.

- Przecież coś pisałeś. Nie mogę cię odrywać od pracy.

- Majaczysz – stwierdził brunet.

Tommy nie miał siły się kłócić, więc powlókł się do pokoju na górze.

Za chwilę przyszedł tam Adam, niosąc kubek herbaty, szklankę z wodą i jeszcze pudełko tabletek przeciwgorączkowych, które jakimś cudem nie wypadły mu z rąk.

- Weź to – podał gitarzyście pudełko i szklankę – a tu masz herbatę, jeszcze gorąca – postawił kubek na stoliku koło łóżka.

- Dzię-dziękuję – blondyn szczękał zębami z zimna. - A mógłbyś mi jeszcze przynieść drugi koc? Albo dwa.

Lambert spełnił jego prośbę, po czym usiadł w nogach łóżka.

- Zarazisz się – ostrzegł go trzęsący się pod trzema kocami Tommy.

- Może nie. Jadłeś coś dzisiaj? - Adam popatrzył na niego z troską.

- Nie byłem głodny.

- Ugotuję ci rosół – zanim Tommy zdążył zaprotestować, bruneta nie było już w pokoju.

Ratliff zamknął oczy. To nie tak miało być... zaraz mu powiem, że nie musi się mną zajmować. Może on jednak mnie lubi?, pomyślał nie całkiem przytomnie zanim zapadł w niespokojny sen.

Kiedy się obudził, było mu gorąco i jakoś słabo. Wygrzebał się spod koców i wypił herbatę, ale nadal czuł suchość w gardle. Zwlókł się z łóżka i zszedł do kuchni.

- Co ty tu robisz? - zapytał Adam na widok przyjaciela.

- Chciałem się napić.

- Trzeba było zawołać, przyniósłbym ci – Lambert nalał wody do szklanki.

- Nie musisz się mną zajmować. To znaczy, doceniam to, ale przecież masz ciekawsze rzecz

  do roboty.

- Nie gadaj bzdur. Jedz. - postawił na stole miskę z parującą zupą.

- Nie jestem głodny.

- Ale musisz mieć siłę, żeby wyzdrowieć.

- Nic mi nie będzie.

- Nie bądź uparty jak dziecko. Siadaj.

Tommy niechętnie posłuchał, ale nie zaczął jeść.

- W takim razie – Adam nabrał trochę zupy na łyżkę – otwórz buzię.

- Chyba żartujesz – Tommy popełnił błąd, odzywając się, bo Adam wykorzystał to, żeby włożyć mu do ust pełną łyżkę. Nie za bardzo mając wybór, przełknął. - Dobrze, dobrze, będę już jadł – powiedział szybko, widząc, że przyjaciel chce nabrać następną porcję.

Brunet podał mu łyżkę z odrobiną żalu.

***

W nocy Tommy znowu nie mógł spać. Miał gorączkę, a gdy już udało mu się zasnąć, nawiedzały go koszmary. Kiedy trzeci raz obudził się z krzykiem, Adam postanowił zostać w jego pokoju. Blondyn nie miał siły protestować, więc Lambert przysunął sobie krzesło. Trzymał Tommy'ego

 za rękę, aż ten w końcu zapadł w sen. Tym razem nic mu się nie śniło.

***

Rano gitarzysta zjadł śniadanie, do czego prawie zmusił go przyjaciel, po czym wziął leki przeciwgorączkowe. Kiedy temperatura mu spadła, Adam powiedział mu, żeby się ubrał.

- Po co? - spytał podejrzliwie Tommy.

- Jedziemy do lekarza.

- Nie chcę.

Brunet westchnął. Tommy zawsze był uparty, ale kiedy chorował, robił się jeszcze gorszy.

- Chcesz wylądować w szpitalu? I brać zastrzyki?

- Nic mi nie jest.

Adam popatrzył na niego takim wzrokiem, że bez dalszej dyskusji zaczął wyciągać z szafy ubrania.

W przychodni obyło się bez dalszych sprzeciwów. Lekarz powiedział, że to wirus, zapisał Ratliffowi leki i kazał mu siedzieć w domu.

***

Tydzień później blondyn był już zdrowy. Był wieczór i siedział z Adamem na kanapie w salonie, oglądając telewizję. Odcinek jednego z seriali, które obaj lubili, właśnie się skończył i Tommy skakał po kanałach, szukając czegoś ciekawego. Niczego nie znalazł, więc odłożył pilota na bok.

- Chyba pójdę spać – stwierdził, ale nie wstał.

- Tak... ja też – odparł brunet i wyłączył telewizor.

Przez chwilę obaj się nie ruszali, aż w końcu Tommy się odezwał:

- Wcześniej tego nie mówiłem, ale... chciałem ci podziękować.

- Za co? - zdziwił się Lambert.

- Za to, że zajmowałeś się mną, jak byłem chory. Wiem, że robię się wtedy... niemiły – w jego głosie było słychać zażenowanie.

- Od tego są przyjaciele. Poza tym – Adam odwrócił się do niego – nie robisz się niemiły. Może tylko uparty.

- Że ty ze mną wytrzymujesz... - Tommy popatrzył na przyjaciela i zamilkł.

Nagle w pokoju dało się wyczuć napięcie. Blondyn chciał wstać, ale spojrzenie niebieskich oczu Adama jakoś mu na to nie pozwalało. Te oczy zadawały się go przyciągać. Nachylił się w jego stronę, powoli zmniejszając odległość między ich ustami.

Adam nie zamierzał go powstrzymywać. Miał świadomość, że to nie najlepszy pomysł, ale

 w tym momencie nie wydawało się to mieć znaczenie.

Dzieliły ich tylko milimetry, kiedy zadzwonił telefon Tommy'ego. Ratliff podskoczył jak oparzony, nagle wyrywając się z transu. Złapał swoją komórkę i szybko wyszedł.

Co to w ogóle było?, pomyślał Adam. Przecież on woli dziewczyny...

Tok jego myśli został przerwany przez brzęk szkła o posadzkę. Poszedł do kuchni, skąd dobiegał dźwięk i zatrzymał się w progu. Na środku pomieszczenia nad odłamkami rozbitej szklanki stał nienaturalnie blady Tommy z telefonem przy uchu.