ROZDZIAŁ 2

Następnego ranka Tommy obudził się w łóżku, które, jak stwierdził po chwili, nie należało do niego. Poruszył się i ręką natrafił na coś, co okazało się być właścicielką łóżka, w którym się znajdował.

Powoli wysunął się spod koca, żeby jej nie obudzić, i skrzywił się – alkohol wypity poprzedniej nocy dawał o sobie znać. Przelotnie zastanowił się, czy dziewczyna ma jakieś tabletki przeciwbólowe, ale stwierdził, że szukając, mógłby narobić hałasu. Poza tym grzebanie w cudzych rzeczach – nawet rzeczach osoby, z którą się przespał – wydało mu się niewłaściwe.

Ubrał się i wyszedł. Na ulicy rozejrzał się, próbując zorientować się, gdzie jest. Kiedy tu przyjechał... albo przyszedł, nie pamiętał, był całkiem pijany.

Spojrzał na ekran telefonu i zaklął. Za godzinę miał być na lotnisku. Miał dwadzieścia nieodebranych połączeń od Adama, pięć od Ashley i po cztery od Briana i Ricka.

Jego pierwszą myślą było, żeby zadzwonić do Lamberta, ale przypomniał sobie o ich wczorajszej rozmowie, wybrał więc numer Ashley.

Odebrała po pierwszym sygnale.

- Gdzie ty się podziewasz?! Przez ciebie nie zdążymy na samolot! Wszyscy cię szukają, a Adam odchodzi od zmysłów!

- Już jadę – rozejrzał się znowu, tym razem w poszukiwaniu jakiejś taksówki. Miał szczęście, bo jedna stała zaraz obok. Ruszył w jej stronę, wysłuchując reprymendy.

- Jeśli przez ciebie się spóźnimy, osobiście dopilnuję, żebyś wyleciał z zespołu! Jak można być tak nieodpowiedzialnym?! Nie zamierzam przegapić koncertu w Nowym Jorku tylko dlatego, że tobie zachciało się nocnych eskapad...

Nowy Jork? A więc to tam lecieli. Właściwie było mu już wszystko jedno, czy gra w jednym z najbardziej znanych miast w Stanach Zjednoczonych, czy w jakiejś dziurze. Nie obeszłoby go to nawet, gdyby miał grać w oborze.

Westchnął. Ostatnia noc miała sprawić, że poczuje się lepiej, a tymczasem czuł jeszcze większą pustkę niż wcześniej. Przez głowę przemknęła mu myśl, że powinno go to zaniepokoić, ale nie miał siły się nią przejąć.

***

Adam spacerował w tę i z powrotem po swoim pokoju od godziny. Członkowie zespołu, zrezygnowawszy z prób uspokojenia go, siedzieli na kanapie i fotelach.

- Co, jeśli coś mu się stało? - Lambert zaczynał już wpadać w panikę.

Zadzwonił telefon.

- To on! - odezwała się Ashley, po czym odebrała. Reszta obecnych w pomieszczeniu osób natychmiast ją otoczyła. Próbowali zadawać jakieś pytania, ale dziewczyna była zbyt zajęta krzyczeniem na Ratliffa, żeby mu je powtórzyć.

- Uważasz, że samolot będzie na ciebie czekał?! Może po prostu... ten idiota się rozłączył! - ze złością odrzuciła telefon na fotel.

- Gdzie jest? - zapytał wokalista.

- Nie wiem. Mówi, że jedzie. Pewnie się upił i gdzieś zasnął.

Dwadzieścia minut później do pokoju wpadł zasapany Tommy.

- Gdzie ty się podziewałeś?! Zresztą wytłumaczysz się później, zabieraj swoje rzeczy

 i idziemy! - basistka jeszcze się nie uspokoiła.

Blondyn wyszedł i zaraz wrócił.

- Ktoś widział mój klucz?

Na szczęście w hotelu mieli zapasowy, ale nie obyło się bez tysiąckrotnych przeprosin i zapłaty za wymianę zamka w drzwiach.

W samolocie, na który cudem zdążyli, Adam zamierzał usiąść obok gitarzysty, ale ten znowu gdzieś zniknął i w końcu okazało się, że siedzi kilka rzędów dalej obok jakiegoś nieznajomego.

Po męczącej podróży dotarli do następnego hotelu. Brunet poszedł odebrać klucze, a zespół rozsiadł się na kanapach w holu.

- Teraz już się nie wywiniesz. Gdzie byłeś? - naskoczyła na Tommy'ego Ashley.

- Nie wasza sprawa – burknął.

- Nie nasza sprawa?! Przez ciebie...

- Uspokój się – powiedział Brian, kładąc jej rękę na ramieniu. - A ty nie musisz być taki niemiły. Poza tym nie sądzisz, że jesteś nam winny przynajmniej wyjaśnienie?

- Poznałem w barze dziewczynę, ok? Byłem u niej i zaspałem. Koniec opowieści. Możecie dać mi wreszcie spokój?

- Co cię ugryzło? - odezwał się Rick.

- Co tak długo? - rzucił gitarzysta w stronę wracającego właśnie Adama, kompletnie ignorując skierowane do niego pytanie.

- Musieli sprawdzić, czy mają wolny dwuosobowy pokój, a później zmienić naszą rezerwację.

- Co? Dlaczego?

- Dlatego, że nie zamierzam znowu płacić za wymianę zamka. Tym razem będziesz w pokoju

 ze mną i to ja będę miał klucz.

- Ale... - Ratliffowi zabrakło słów.

- Żadnych „ale”. Skoro nie potrafisz być odpowiedzialny, ktoś musi cię przypilnować - po tych słowach wokalista rozdał pozostałym klucze i ruszył w stronę windy. Tommy niechętnie powlókł się za nim.

***

Adam miał nadzieję, że w końcu uda mu się porozmawiać z przyjacielem, ale ten najwyraźniej go unikał. Po tym, jak rzucił na podłogę swoją walizkę, natychmiast wyszedł i dotąd nie wrócił.

Było późno, a na rano następnego dnia była zaplanowana próba. Lambert miał ochotę wziąć szybki prysznic i iść spać, ale był jeden mały problem: nie mógł zamknąć drzwi, bo jeśli Tommy przyszedłby, kiedy będzie w łazience, nie dostałby się do pokoju. Wolał jednak nie zostawiać

 ich otwartych. Kiedyś zrobił tak przez pomyłkę i prawie dostał zawału, kiedy po otwarciu szafy znalazł tam pijanego mężczyznę mamroczącego coś o dziewczynie, która go rzuciła.

Tej trudnej decyzji oszczędził mu blondyn, wchodząc i rzucając się na łóżko. Wokalista chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował i poszedł do łazienki.

***

W środku nocy Adama obudził krzyk. Odwrócił głowę w stronę sąsiedniego łóżka i zobaczył rzucającego się w pościeli Ratliffa.

- Nie! Zostaw mnie! - krzyczał gitarzysta.

- Tommy! Tommy, obudź się! - dopiero kiedy nim potrząsnął, blondyn otworzył oczy. Przerażenie w nich zniknęło, kiedy dotarło do niego, gdzie jest.

- Wszystko w porządku? - zapytał Lambert.

- Tak. To był tylko zły sen.

Brunet wiedział, że przyjaciel kłamie, ale zdecydował nie ciągnąć tematu.

- Adam, śpisz? - usłyszał kilka minut później szept.

- Mhm – mruknął – a co?

- Mogę... mogę spać dzisiaj z tobą?

Wokalista nie zapytał o powód tej dziwnej prośby, tylko posunął się, robiąc mu miejsce. Po chwili poczuł, jak chłopak kładzie się obok i przytula się do niego.

Blondyn, chociaż nikomu by się do tego nie przyznał, bał się, że koszmar powróci. Teraz, leżąc w ramionach Adama, poczuł się bezpieczny i już po chwili zapadł w spokojny sen.