ROZDZIAŁ 16

Po krótkiej przerwie wracam. Mam do Was pytanie - czy to dobry pomysł, żebym założyła stronę na facebooku? Pojawiałyby się tam informacje o nowych rozdziałach/opowiadaniach itd.
Mam nadzieję, że mnie nie zamordujecie, jak to przeczytacie... no, ale akcja miała się tak potoczyć od samego początku. Czytajcie i komentujcie ;)

Była noc. Tommy szedł ulicą, lekko pijany. Minął obściskującą się pod ścianą budynku parę

 i zaśmiał się pod nosem.

Nagle poczuł, jak ktoś ciągnie go do tyłu. Chciał krzyczeć, ale miał zatkane usta. Ogarniało

 go przerażenie, kiedy napastnik wciągał go w jakiś ciemny zaułek...

- Tommy! Tommy, obudź się!

Otworzył oczy i zobaczył pochylającego się nad nim Adama. Zorientował się też, że nie może poruszyć rękami.

- D-dlaczego mnie trzymasz? - zapytał.

- Tak się rzucałeś, że prawie uderzyłeś mnie w twarz, kiedy próbowałem cię obudzić. - Adam

 go puścił. - Co ci się śniło?

- Nie chcę tego opowiadać.

Tommy odwrócił się tyłem do Adama, żeby ten nie widział jego twarzy. Usłyszał westchnienie,

 a po chwili poczuł wokół siebie ramiona bruneta. Zamknął oczy. Teraz był bezpieczny.

***

Po śniadaniu Beth podeszła do Tommy'ego z ponurą miną. Kiedy zapytał, o co chodzi, okazało się, że potrzebuje nowych ubrań. Urósł jej brzuch i stare zrobiły się za ciasne.

- Myślałam, że pojedziemy na zakupy, ale potem pojawili się ci wszyscy dziennikarze...

- Możemy jechać teraz. Tu też mają sklepy – stwierdził Tommy.

- Przecież jeśli jakiś paparazzi cię zobaczy, znowu pod domem będą ich tłumy.

Tommy był tego świadomy, ale przecież dziewczyna musiała w czymś chodzić. Proponowała, że pójdzie sama, ale nie zgodził się – w końcu ją też mogli dopaść dziennikarze. Ona jednak nie zamierzała tak łatwo odpuścić. Skończyło się na tym, że poszli oboje, Tommy w bluzie z kapturem

 i ciemnych okularach, żeby nikt go nie rozpoznał.

Po kilku godzinach spędzonych w różnych sklepach Tommy zaczął żałować, że nie został

 w domu rodziców Adama. Beth przymierzała, jak mu się zdawało, tysiące różnych rzeczy. Jakby tego było mało, oczekiwała jego opinii na temat każdej z nich. Musiała wiedzieć, czy nie wygląda

 w nich grubo. Tommy powiedział, że nie może jednocześnie być szczupła i być w ciąży, a wtedy musiał wysłuchać półgodzinnego wykładu o tym, że kobieta w ciąży wygląda inaczej niż kobieta

 z nadwagą.

Kiedy zgłodniała, westchnął z ulgą. Znaleźli pizzerię i usiedli przy stoliku, a dziewczyna zaczęła się na głos zastanawiać, jakie składniki dobrze wpłyną na dziecko. Najwyraźniej nie oczekiwała

 od Tommy'ego czynnego udziału w rozmowie, więc po chwili się wyłączył. Czekając, aż Beth na coś się zdecyduje, rozejrzał się i jego wzrok zatrzymał się na siedzącym kilka stolików dalej blondynie. Nie widział dobrze jego twarzy, ale z tego miejsca wyglądał zupełnie jak Sauli. Tyle że to nie mógł być on, przecież mieszkał w Finlandii. Gdyby przyjechał do Stanów, Adam na pewno by mu o tym wspomniał...

Wstał, żeby mieć lepszy widok, ale nagle znikąd pojawiła się grupa podekscytowanych turystów. Gdy przeszli, chłopaka już nie było.

***

Adam siedział nad pokreśloną kartką. Próbował napisać nową piosenkę, ale nie mógł się skupić. W końcu zszedł do salonu, gdzie Eber oglądał telewizję. Posiedział tam chwilę, ale zaraz poszedł pomóc mamie w kuchni. Wyszedł na spacer. Wrócił do domu. Przez cały czas zastanawiał się nad jedną rzeczą.

Powinienem go o to zapytać? Nie, jak będzie chciał, to sam mi powie, czemu ma koszmary. Ale może sam nigdy nie zacznie o tym mówić i potrzebuje pomocy... przecież to nie pierwszy raz, kiedy obudził się w nocy z krzykiem.

Do powrotu Beth i Tommy'ego nie doszedł do żadnych konstruktywnych wniosków.

- Adam, słońce, otwórz, bo ja mam ręce w cieście – krzyknęła z kuchni Leila, kiedy zabrzmiał dzwonek do drzwi.

- Pomocy – jęknął od progu Tommy, uginając się nie tyle z powodu ciężaru, co ilości toreb, których starał się nie upuścić. Wyglądał tak komicznie, że Adam musiał się roześmiać.

- No i czemu rżysz? Pomóż. - Na widok śmiejącego się Adama Tommy też zaczął chichotać.

- Ej – zaprotestował brunet, kiedy jego chłopak wepchnął mu do rąk torby z ubraniami, po czym wyminął go, żeby opaść na najbliższy fotel. - Co ja mam z tym wszystkim zrobić?

- Zanieś do pokoju Beth – usłyszał w odpowiedzi.

Po obiedzie wszyscy siedzieli w salonie. Adam, jego rodzice i Beth oglądali coś w telewizji,

 a Tommy sprawdzał coś w internecie.

- Tommy, zobacz – powiedział Adam, kiedy na ekranie pojawił się ktoś do złudzenia przypominający Marylina Mansona.

Kiedy ten nie zareagował, Adam na niego popatrzył. Tommy był nienaturalnie blady; wpatrywał się w swój telefon z wyrazem przerażenia na twarzy.

- Tommy?

Blondyn zerwał się i pobiegł na górę, a Adam za nim. Reszta obecnych patrzyła za nimi

 ze zdziwieniem.

Tommy siedział na łóżku w pokoju, który dzielił z Adamem, wpatrując się w podłogę. Przez jego głowę przelatywało tysiąc myśli na sekundę. Powiedzieć mu? Nie miał się dowiedzieć. Ale teraz

 to tylko kwestia czasu zanim to zobaczy. Jak ja mu to powiem?

- Co się stało? - zapytał Adam, siadając obok niego. - Kochanie? Wiesz, że możesz mi wszystko powiedzieć – dodał, gdy nie otrzymał odpowiedzi.

- Adam... chodzi o to, że... jak mam ci to powiedzieć, skoro ty wszystko widzisz w takich... odcieniach bieli... a są jeszcze różne szarości... - Tommy słyszał, że to, co mówi, nie ma za dużo sensu, ale nie mógł zebrać myśli. - Ty we wszystkich widzisz dobro. A co, jeśli we mnie go nie ma?

- Nie gadaj głupot. Nie jesteś zły – Adam nie rozumiał, do czego Tommy zmierza.

- Ja... zresztą sam zobacz. - Blondyn podał mu swój telefon.

Adam popatrzył na wyświetlacz. Była tam otwarta jakaś strona z plotkami o gwiazdach. Zaczął czytać artykuł, który Tommy ostatnio przeglądał. Na początku nie zobaczył nic nowego – informacja o tym, że są parą, coś o Beth. Kiedy jednak doszedł do drugiej części tekstu, pociemniało mu przed oczami. Dotarły do niego tylko słowa: „Tommy Joe Ratliff” i „zgwałcony”.

- To... to prawda? - zapytał cicho.

Tommy nie musiał odpowiadać. Po twarzy ciekły mu łzy.

Adam przytulił go, pozwalając mu się wypłakać.

- Wszystko będzie dobrze – mówił, głaskając go po plecach.

- Więc... nie uważasz... nie uważasz, że jestem... brudny?

- Co? Oczywiście, że nie. Przecież to nie była twoja wina. - Adam prawie płonął z gniewu. Gdyby mógł, w tym momencie zamordowałby tego, kto ośmielił się tak skrzywdzić jego ukochanego, niewinnego Tommy'ego.

- To było tego dnia, kiedy zerwałeś z Saulim. Poszedłem do baru i wracałem na piechotę. Nie wiem, czy planował mnie potem zabić, bo przyjechała policja. - Tommy patrzył pustym wzrokiem w przestrzeń. - Wiesz, co było najgorsze? Nawet nie to, jak bolało, ale upokorzenie – znowu zaczął płakać.

- Tommy, popatrz na mnie – powiedział Adam, delikatnie unosząc jego podbródek. - Nie pozwolę już nikomu cię skrzywdzić.

- Kocham cię – wyszeptał Tommy, patrząc mu w oczy.

Serce Adama wykonało salto.

- Ja też cię kocham – odpowiedział i w tym momencie czuł, że w całym wszechświecie nie ma prawdziwszych słów.